Hé Lies, misschien…

Krijg jij ook wel eens advies dat je eigenlijk niet wil horen? Van je vriendinnen, van je familie, van je docenten, of zelfs van je eigen lichaam en onderbewuste. Dat kreeg ik de laatste tijd dus iets te vaak. Ik wist dat iedereen gelijk had en dat het zo echt niet verder kon, maar toch zat er iets in me wat zei dat ik op deze manier door moest gaan. De afgelopen paar weken ben ik erachter gekomen dat ik zo echt niet langer door kan gaan, en eigenlijk helemaal niet wil gaan. Dit is een lekker vage inleiding, maar ik denk dat je er wel uit hebt kunnen opmaken dat het niet zo goed met me ging…

Je hebt vast wel gemerkt dat er al een behoorlijke tijd niets online is gekomen, en als je me op Twitter volgt, heb je vast ook wel gemerkt dat het niet zo goed met me ging/gaat. Een korte samenvatting: ik ben te gestresst, ben te vaak en veel bezig met school en ik ben moe. Dat stressen is al een hele tijd aan de gang en ik was eerst gewoon van mening dat het bij mijn karakter hoorde, maar dit ging echt te ver. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik op mijn 16,5e half overspannen ben (al schijnt dat tegenwoordig veel vaker voor te komen onder tieners).

Ik merk het aan allemaal dingen. Ik vergeet van alles, raak mijn sleutels kwijt, stress om de kleinste dingen (zoals een potje basketbal bij gym, als iedereen van de ene naar de andere kant van de gymzaal rent) en het liefst lig ik om 21:00 uur al in bed. Allemaal dingen die totaal niet-Lisa zijn, zo erg niet dat zelfs mijn vrienden en vriendinnen zich af gaan vragen wat er mis is met mij. Al verschillende keren heb ik dingen als “Hé Lies, misschien stress je iets te veel” en “volgens mij doe je gewoon iets te veel aan school.”

En ja, school is waar het allemaal mee begon. Vorig jaar ging het zó goed met mijn cijfers, zonder dat ik er duidelijk meer moeite voor deed. Dat wilde ik dit jaar (iets te graag) zo houden, en daarom ben ik van een uurtje per dag aan school werken, naar gemiddeld drie uur per dag huiswerken gegaan. Ik werd té perfectionistisch (dat perfectionisme heb ik trouwens altijd al gehad, maar nu is het nog veel erger geworden) en deed gewoon te veel. Ik had nauwelijks meer tijd voor mijn hobby’s en ik ben inmiddels bijna vergeten hoe je moet ontspannen. Eisen stellen aan jezelf is goed, maar mijn eisen waren te hoog. De laatste paar weken is daar ook nog eens extreme moeheid bij gekomen, en nu realiseer ik me dat het echt anders moet. Mijn lichaam en mijn vrienden hebben gelijk! Ik ben 16, en op die leeftijd hoor je leuke dingen te doen en relaxt te zijn!

Daarom heb ik besloten dat het anders moet. Ik hóéf niet altijd een acht te halen, en ik denk dat ik met mijn mentaliteit van begin vorig schooljaar even goede cijfers haal als nu, zonder me te druk te maken. Natuurlijk is het zonde om een rood cijfer op mijn lijst te hebben staan, maar het is ook zonde om school voor alles te laten gaan. En dat zeg ik, die een paar maanden geleden nog riep dat school de komende anderhalf jaar het allerbelangrijkste zou zijn.

Zó, wat is van je af schrijven toch heerlijk! Het heeft blijkbaar meteen al effect, want een klasgenootje merkte vandaag op dat ik minder gestresst was (en dat ze me graag zo zag, lief!) en ik merk het ook aan mezelf. Echt een heerlijk gevoel! Dat afgelopen jaar was totaal niet nodig, maar goed, daar leer je ook weer van hè? Een goede vriendin van me zei dat het misschien wel goed was om je situatie een beetje te laten escaleren voordat je het pas echt kan veranderen en daar heeft ze volgens mij best wel gelijk in. Anyway, dat ik meer tijd wil gaan besteden aan leuke dingen betekent natuurlijk ook dat ik het bloggen weer een beetje ga oppakken. Ik wil niet meteen te hoge verwachtingen scheppen, want anders krijg ik hier ook weer stress van (haha), maar ik wil in elk geval zo snel mogelijk mijn P365-updates weer bijwerken. Maar dat merken jullie vanzelf wel!