Toen ik een blog begon wilde ik het niet te lang geheim houden. Ik zou het alleen maar moeilijker maken en ik zou er vast veel leuke reacties op krijgen. Maar iets hield me tegen. Ik heb last van faalangst, ben bang om uitgelachen te worden. Bij mij in de klas zitten een paar mensen die het leuk vinden om iedereen uit te lachen, als iemand iets verkeerd uitspreekt kunnen ze daar een maand grapjes om maken. Natuurlijk is het harstikke zielig en zou ik me daar niets van aan moeten trekken, maar ik doe het wel.
Nu lukt het me bijna niet meer. Een paar dagen geleden kreeg ik de krabbel waar ik al een tijdje bang voor was: 'Jij moet ook Twitter aanmaken! Dan kun je me volgen, ik ben helemaal verslaafd!' Oeps. Een tweede Twitter aanmaken maakt het alleen maar veel ingewikkelder. Mijn blog verwijderen is ook geen optie, ik vind bloggen de laatste tijd steeds leuker te vinden! Dan zit er nog maar een optie op: het vertellen. Maar zelfs na een geweldige Twittertoespraak van Patty durf ik het nog steeds niet.
Dan is er nog een tweede probleem: De speechcompetitie.. Elk jaar wordt er met de leerlingen uit de tweede en derde klassen van het TTO een wedstrijd gehouden: wie houdt de beste speech? Er gaat maar een iemand uit mijn klas naar de regionale finale, maar iedereen moet een speech schrijven en voordragen. Het thema is 'Mijn passie is...' Eigenlijk wil ik het over bloggen doen, een andere passie kan ik niet echt verzinnen. Hoe kan ik nou vier minuten over fotografie of keyboard spelen praten?
Ik wil het zo graag vertellen, het maakt alles zoveel makkelijker. Maar toch is het een té grote stap voor mij. Ik hoop dat ik in de komende weken de moed verzamel, en ik eindelijk gezellig met mijn klasgenoten kan Tweeten. Maar nu? Nu gebruik ik zelfs niet de officiële termen van die wedstrijd omdat ik bang ben dat mensen me via Google vinden.
Weten de mensen in jouw omgeving van je blog?
xxx Lisa
