Met deze Tweet begon het. Het is bijna toetsweek en omdat ik graag goede cijfers wil halen, leek het me handig dat ik tijdelijk niet op mijn nieuwste verslaving kon. Een vriendin van mij reageerde dat ze het voor me wilde doen, als ik haar Twitter en Facebook blokkeerde. En toen hadden we een deal. "Wat hebben we onszelf aangedaan?" zeiden we nog tegen elkaar. Maar vandaag hebben we op school toch elkaars wachtwoorden veranderd, ook die van mijn Facebook en Twitter.
Het was inderdaad slim van mij om haar ook mijn Twitter en Facebook te laten blokkeren. Eigenlijk zijn we allebei een beetje verslaafd. Ik kan wel zonder, maar ik vind het fijn om te lezen wat anderen aan het doen zijn en Twitter is perfect als je even vijf minuutjes niks te doen hebt. Ik vind het fijn om te weten dat anderen ook problemen hebben met in slaap komen en net als ik geen bal van wiskunde snappen.
Het is heel gezellig maar ook een hele grote afleiding. Als ik aan het leren ben heb ik heel snel de neiging om even op Twitter (of Facebook) te kijken, terwijl ik er eigenlijk niks mee bereik. Maar nu kan dat dus niet meer. En het is heerlijk rustig, zowel voor mijn volgers als voor mezelf Oké, ik mis het wel een beetje. Vooral toen ik mijn rooster zag had ik heel erg de neiging om te gaan klagen op Twitter. Dan zou ik er een uur later weer spijt van hebben, omdat ik toch geen keuze heb en het toch maar voor negen weken is. Natuurlijk is 4 tussenuren van 70 minuten hebben niet leuk en ga ik mijn eerste uren vrij en korte donderdag missen, maarja.
Goed, ik dwaal weer af. 12 dagen valt best mee en we gaan het allebei best overleven. We kunnen elkaar whatsappen over onze afkickverschijnselen (Whatsapp hebben we uit voorzorg maar niet verwijderd) Ik moet blijven denken aan het voordeel: ik kan me zo veel beter concentreren. En als ik toch de drang heb om iets te vertellen kan ik een blogje typen. Veel nuttiger!
