Gisteren rond 18:00 ben ik weer thuisgekomen van Berlijn! Ik had de artikelen van donderdag en vrijdag nog niet afgemaakt, dat zou ik in het hotel doen. Maar Wifi bleek heel duur te zijn (14,50 per dag!) en ik kon alleen maar een heel sloom netwerk vinden. Daarom zijn de artikelen niet op tijd online gekomen, mijn excuses hiervoor!
Zoals ik een tijdje geleden al vertelde in dit artikel, moesten we ‘The Kite Runner’ lezen voor school. Eerst vond ik dat boek helemaal niets, maar uiteindelijk vond ik het toch een heel mooi boek! Daarom besloot ik ook het andere boek van Khaled Hosseini, Duizend Schitterende Zonnen’, te gaan lezen. En vandaag ga ik mijn mening over dit boek geven!
De ongeschoolde Mariam is vijftien wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkoper Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.
Na het overweldigende succes van De vliegeraar verrast Khaled Hosseini zijn lezers opnieuw met een verpletterend verhaal.
De achterkant klonk nou niet echt als iets wat ik snel zou uitkiezen, maar ik wilde eens wat andere boeken gaan lezen dus begon ik er toch maar in. En daar heb ik helemaal geen spijt van gehad! Het boek is wel heel zielig, soms wel een beetje ongeloofwaardig zielig. Elke keer dacht ik dat het nu wel goed moest komen, omdat het voor mijn gevoel al veel te zielig was. Maar toch werd het elke keer weer een beetje zieliger! Maar alleen maar zieligheid is het niet, er zitten ook wel wat vrolijkere stukjes in. Hoe het einde is ga ik niet vertellen, anders is er natuurlijk niets meer aan.
Khaled Hosseini beschrijft de gebeurtenissen heel uitgebreid, maar er gebeurt nog steeds heel veel. Dat vind ik best knap, zeker omdat het boek niet eens zo heel dik is (387 pagina’s). Het verhaal wordt vanaf twee kanten verteld, die van Laila en die van Mariam. Omdat heel veel boeken die ik heb gelezen zo zijn, heb ik daar helemaal geen problemen mee. Het boek is ook erg onvoorspelbaar, elke keer dacht ik zeker te weten wat er ging gebeuren, maar had ik het weer helemaal fout. Ik had één ding wel goed ‘gegokt’ maar dat was echt gewoon toeval.
Het enige wat ik minder vond, waren de stukjes over de Soviets en de Taliban. Het verhaal speelt zich af in Afghanistan, in de tijd dat er veel onrust heerste daar. Het is wel logisch dat die stukjes erin zitten, maar erg veel begreep ik er niet van.
Toch vind ik dit wel een aanrader! Dit is zeker niet het meest vrolijke boek wat je ooit zult lezen, maar wel heel mooi. Zeker als je eens wat anders wilt dan chicklits (just like me) is het een goed boek om te gaan lezen!
